درمان آرتروز کمر [دلایل مبتلا شدن + علائم بیماری]

آرتروز کمر یا اسپوندیلوز عمده تغییرات زایمانی کمر است که به واسطه تغییرات زایمانی در مفاصل، استخوان ها و بافت های دیگر استخوان کمر ایجاد می شود. این بیماری توسط تخریب تدریجی غضروف، التهاب و تغییرات ساختاری در مفاصل کمر ناشی از فرسودگی طبیعی و پیری مفاصل ایجاد می شود.

با گذشت زمان و پیشروی بیماری، غضروف مشابه نوار های محافظ استخوان ها را در مفاصل کمر تخریب می کند، این موضوع باعث ایجاد درد، استفاده ناکارآمد از عضلات و محدودیت حرکت در ناحیه کمر می شود. علائم شایع آرتروز کمر شامل درد در ناحیه کمر، ستون فقرات صبحگاهی و استفاده ناکارآمد از ناحیه کمر می باشد.

برای تشخیص آرتروز کمر، پزشک معمولاً با بررسی علائم و علائم بالینی شما، انجام آزمون های تصویری مانند اشعه X و MRI و نیز بررسی سابقه پزشکی و انجام آزمون های جسمانی استفاده می کند.

درمان آرتروز کمر به منظور کاهش درد، بهبود عملکرد و کنترل التهاب مفاصل است. این شامل تغییرات در شیوه زندگی، تمرینات فیزیکی، مصرف داروها، فیزیوتراپی و در موارد شدیدتر، روش های جراحی مانند جراحی جایگزینی مفصل می باشد. 

علائم ایجاد آرتروز کمر 

آرتروز (سوختگی مفصل) کمر یک بیماری تندرو است که با تخریب تدریجی غضروف و سایر اجزای مفاصل همراه است. علائم آرتروز کمر ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. درد: درد یکی از علائم اصلی آرتروز کمر است. این درد معمولاً به صورت مزمن و پایدار در منطقه کمر و ستون فقرات حاشیه‌نشین می‌باشد. دردها ممکن است در طول روز تغییر کنند و با فعالیت‌های روزانه شدیدتر شوند.
2. محدودیت در حرکت: بیماران ممکن است محدودیت در حرکت داشته باشند، به خصوص هنگام انعطاف پذیری و حرکت کمر. این محدودیت ممکن است به دلیل درد، محدودیت جابجایی مفاصل یا شکل‌پذیری کاهش یافته غضروف باشد.
3. سفتی و آنکیلوز (بند شدگی): در مراحل پیشرفته‌تر آرتروز کمر، ممکن است بیماران تجربه کنند که خود را به دلیل سفتی و آنکیلوز در حالت خمیده قرار ندهند. این علائم می‌تواند باعث محدودیت در انجام فعالیت‌های روزمره و عملکرد کلی بدن شود.
4. التهاب و تورم: در برخی موارد، التهاب و تورم در منطقه مبتلا ممکن است رخ دهد. این التهاب می‌تواند علائمی مانند قرمزی، گرمی و تورم در ناحیه کمر را به همراه داشته باشد.
5. سختی عضلات: در آرتروز کمر، ممکن است عضلات اطراف مفصل متأثر شده و سفت شوند. سختی عضلات منجر به محدودیت حرکت و افزایش درد می‌شود.

نحوه تشخیص آرتروز کمر چگونه است؟ 

تشخیص آرتروز کمر بر اساس تاریخچه بالینی، ارزیابی فیزیکی و تست های تشخیصی انجام می‌شود. در زیر روش‌هایی که برای تشخیص آرتروز کمر استفاده می‌شود، آورده شده است:

1. تاریخچه بالینی: پزشک ابتدا به شما سوالاتی درباره علائم، شدت درد، بازتاب درد، محدودیت حرکت و تغییرات در کیفیت زندگی خواهد پرسید. تاریخچه بالینی دقیق می‌تواند به پزشک کمک کند تا تشخیص صحیح را قرار دهد.
2. ارزیابی فیزیکی: پزشک با بررسی کمر شما از طریق نواحی دردناک و بررسی حرکت و انعطاف پذیری مفاصل کمری، ارزیابی فیزیکی انجام می‌دهد. این شامل بررسی جابجایی مفاصل، سفتی عضلات و تورم است.
3. تست های تشخیصی: برخی تست ها و روش‌های پیشرفته ممکن است برای تایید تشخیص آرتروز کمر استفاده شود، از جمله:
4. اشعه ایکس: اشعه ایکس کمک می‌کند تا تغییرات در ساختار استخوانی کمر و مفاصل را نشان دهد. این امکان را فراهم می‌کند تا پزشک تخریب غضروف، تراکم استخوان و شکل تغییر یافته در مفاصل را تشخیص دهد.
5. آزمون های خون: برخی آزمون های خون می‌توانند به دنبال علائم التهابی یا نشانگرهای بیماری مفصلی در خون باشند.
6. آزمون های تصویربرداری: آزمون های تصویربرداری مانند MRI (تصویربرداری مغناطیسی) و CT-اسکن (اسکن توموگرافی کامپیوتری) می‌توانند دقیقتر در تشخیص و ارزیابی آرتروز کمر کمک کنند.

 درمان آرتروز کمر به چه صورت است؟

درمان آرتروز کمر معمولاً بر اساس شدت علائم و نیازهای هر فرد تعیین می‌شود. درمان آرتروز کمر باید به منظور کاهش درد، بهبود عملکرد و حفظ کیفیت زندگی انجام شود. در ادامه، چندین روش درمانی معمول برای آرتروز کمر آورده شده است:

1. تغییرات در سبک زندگی: تغییر در عادات روزانه می‌تواند بهبود قابل توجهی در علائم آرتروز کمر ایجاد کند. این تغییرات شامل کاهش وزن در صورت لزوم، انجام تمرینات تقویتی و افزایش انعطاف‌پذیری، استفاده از فرش مناسب، دستیابی به نگهدارنده‌های کمر و استفاده از روش‌های مناسب برای جابجایی بارهای سنگین می‌شود.
2. فیزیوتراپی: جلسات فیزیوتراپی با هدف کاهش درد، بهبود قوام عضلات و افزایش انعطاف‌پذیری منطقه کمر مفید است. تمرینات تقویتی، تمرینات انعطاف‌پذیری، ماساژ و استفاده از روش‌های گرمایی و سردسیری معمولاً در جلسات فیزیوتراپی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
3. داروها: در برخی موارد، پزشک ممکن است داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن تجویز کند تا درد و التهاب را کاهش دهد. همچنین، ممکن است در موارد شدید‌تر، استفاده از داروهای ضد روماتیسمی مثل سولفاسالازین یا متوترکسات در نظر گرفته شود.
4. تزریقات محلی: در برخی موارد، پزشک می‌تواند تزریقات محلی مانند کورتیکواستروئیدها یا اسید هیالورونیک در مفصل کمر تجویز کند تا بهبود درد و التهاب مفصل را فراهم کند.
5. جراحی: در موارد شدید آرتروز کمر که باعث محدودیت شدید در عملکرد روزانه و کیفیت زندگی می‌شود، جراحی ممکن است در نظر گرفته شود. نوع جراحی بستگی به وضعیت خاص هر فرد دارد و ممکن است شامل جراحی تعویض مفصل، جراحی لیزری یا دیسککتومی (برداشتن قسمتی از دیسک) باشد.

تزریق در فاست روشی برای درمان آرتروز کمر

تزریق در فاست یک روش پزشکی است که در آن دارو یا محلولی به بدن از طریق تزریق وارد می‌شود. در فاست (intravenous) به معنای وارد شدن مستقیم داروها و محلول‌ها به سیستم عروقی از طریق ورید است. این روش به دلیل سرعت و اثربخشی بالا، برای تزریق داروها و محلول‌هایی که نیاز به جذب سریع دارند، استفاده می‌شود.

جهت انجام تزریق در فاست، ابتدا یک سرنگ با سوزنی بر روی ورید مناسب قرار می‌گیرد. سپس داروها یا محلول‌های مورد نظر در سرنگ جمع آوری می‌شوند و به آهستگی و با دقت به ورید تزریق می‌شوند. از طریق ورید، دارو به سرعت به قلب و سایر اعضا و بافت‌های بدن منتقل می‌شود، تزریق در فاست معمولاً توسط پرستاران یا پزشکان در محیط بیمارستان، کلینیک یا درمانگاه صورت می‌گیرد. این روش دقت و تجربه لازم را می‌طلبد و باید توسط کادر مجرب و حرفه‌ای انجام شود.

تزریق در فضای اپیدورال برای درمان آرتروز کمر

تزریق در فضای اپیدورال یک روش است که در آن دارو یا ماده تحت فشار به فضای اپیدورال، که در امتداد نخاع قرار دارد، تزریق می‌شود. این فضا بین غشاء همیلوک و غشاء پیامی مغز قرار دارد.

این روش تزریق درمانی به منظور بی‌دردسر کردن بخشی از بدن، کنترل درد در طول زایمان، عمل جراحی و دیگر روش‌های تشخیصی و درمانی استفاده می‌شود. با تزریق داروها به فضای اپیدورال، می‌توان در زمان‌هایی که مراکز عصبی در نخاع عملکرد نمی‌کنند، مانند زمان زایمان، تاثیرات درمانی را به بدن برساند.

برخی از داروهای معمولاً استفاده شده در تزریق اپیدورال عبارتند از:

•  مخدرهای موضعی: این دسته شامل لیدوکائین و بوپیواکائین است که با اثر مخدری مسدود کننده عملکرد عصب‌های حسی و حرکتی، درد را کاهش می‌دهند.
•  استروئیدها: مانند دگزامتازون و متیل پردنیزولون که به منظور کاهش التهاب و تورم استفاده می‌شوند.
•  آنتی‌الترناتیوها: مانند مورفین و فنتانیل که به صورت سیستمیک در بدن عمل می‌کنند و درد را کاهش می‌دهند.

استفاده از کمپرس سرد و گرم برای تسکین آرتروز کمر

استفاده از کمپرس سرد و گرم درمانی معمولاً برای کاهش درد، التیام زخم، کاهش التهاب و بهبود عملکرد عضلات استفاده می‌شود. 

تاثیر کمپرس سرد 

استفاده از کمپرس سرد (یخ) معمولاً در صورت آسیب بافت نرم، مانند خراش، ورم، کبودی، مفصل آسیب دیده، شکستگی استفاده می‌شود. کمپرس سرد منجر به تنگ شدن عروق و کاهش جریان خون در منطقه مورد نظر می‌شود، که باعث کاهش التهاب و درد می‌شود. همچنین، کمپرس سرد می‌تواند احساس خنکی و کاهش تورم را فراهم کند.

برخی از موارد استفاده از کمپرس سرد عبارتند از:

• پس از آسیب ورزشی مانند فوتبال، بسکتبال و …
• بعد از عمل جراحی
• درمان آسیب عضلانی مانند تپش قلبی

تاثیر کمپرس گرم

استفاده از کمپرس گرم درمانی برای بهبود جریان خون و کاهش تنش عضلانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. حرارت نرمال روی عضلات منجر به گشاد شدن عروق، افزایش جریان خون و آزاد شدن قوام و واژنیکیت عضلات می‌شود. همچنین، کمپرس گرم می‌تواند کمک کند تا عضلات گرفته و خسته را بازسازی کند و در کاهش درد‌های عضلانی و مفصلی موثر باشد.

برخی از موارد استفاده از کمپرس گرم عبارتند از:

• قبل از ورزش یا فعالیت بدنی برای آماده سازی عضلات
• درمان آرتروز و التهابات مفصلی
• کاهش درد عضلانی ناشی از تنش و خستگی

 استفاده از داروهای ضد التهابی برای آرتروز مهره کمر

داروهای ضد التهابی گروهی از داروها هستند که برای کاهش التهاب و تسکین درد آرتروز مهره کمر استفاده می‌شوند. این داروها به دو دسته تقسیم می‌شوند: 

1. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (Nonsteroidal Anti-Inflammatory Drugs – NSAIDs): این دسته شامل داروهایی مثل آسپرین، ایبوپروفن، ناپروکسن، دیکلوفناک و سلکوکسیب است. این داروها با کاهش تولید پروستاگلاندین‌ها (موادی که در فعالیت التهابی نقش دارند) اثر خود را اعمال می‌کنند. آن‌ها معمولاً برای تسکین درد عضلانی، دردهای مفصلی، التهاب مفاصل روماتوئید، التهابات تنفسی و غیره استفاده می‌شوند. اما استفاده بیش از حد از این داروها می‌تواند عوارض جانبی جدی مانند زخم معده، اختلالات گوارشی و مشکلات کلیه‌ای به همراه داشته باشد. 
2. داروهای ضد التهاب استروئیدی (Steroidal Anti-Inflammatory Drugs – Steroids): این دسته شامل داروهایی مثل پردنیزولون، دگزامتازون و پردنیزولون است. استروئیدها عملکرد سیستم ایمنی بدن را تغییر می‌دهند و با کاهش التهاب و حساسیت ناشی از واکنش‌های ایمنی، تسکین درد فراهم می‌کنند. استفاده از داروهای ضد التهاب استروئیدی معمولاً در موارد شدیدتر التهاب، مانند آرتریت روماتوئید، برونشیت مزمن و غیره، صورت می‌گیرد. اما استفاده طولانی مدت از استروئیدها ممکن است عوارض جانبی جدی مثل ضعف سیستم ایمنی، اختلالات خواب، افزایش وزن، پوست کاری و مشکلات قلبی را به همراه داشته باشد.